Let ‘s Stick Together: over vasthouden en loslaten

Eerst flink lang lezen, die zondagavond – tot knikkebollens toe – en daarna nog een pittige TV-reportage over Herman Brood. De speed spat van het scherm en houdt me nog even wakker. Nu wil ik echt naar bed. Ik huiver al bij de herinnering aan onrustig rondtollen tussen de lakens en irritante beats van onherkenbare muziek. Hoe ga ik hiermee om? Ik besluit mij niet te laten ringeloren door wat ooit was, en bij de les te blijven. Niet vast te houden aan drama. De boeddhistische meditatie-instructies die ik zelf doorgeef, ook toe te passen:

“Ervaar de Nu-heid van dit moment, zonder geschiedenis, zonder oordeel. Wees zonder enige bemoeienis met wat plaatsvindt. Laat alles onbelemmerd verschijnen en verdwijnen. Herken pure openheid in je huidige ervaring. Verwelkom alles, laat het zijn zoals het is en houd niets vast…”

Ik laat mijn nukkige foetushouding los en ga op mijn rug liggen, armen en benen gespreid. Mijn hele fragiele voorkant open ik naar wat mijn hersenen klasseren als ‘auditief geweld’. Ik ontspan en word nieuwsgierig. Waaruit bestaan die rare klanken? Wat hoor ik precies? Geen drum & bass of beats, maar eerder demonische soundscapes. Doffe, bevreemdende geluidsgordijnen die eerder golven dan hakken of zeuren. Dat valt best mee, dat ‘zijn met wat is’. Ik open me verder en beoefen Tonglen, een Tibetaanse meditatietechniek die pijn verwelkomt maar ook verzacht:

“Neem op de inademing de pijn die je wilt buitensluiten op in je hart. Op de uitademing geef je je liefde, gevoeligheid en blijheid”.

Ik laat alle afweer en woede varen en dein mee met de golven van mijn adem en de muziek. Ik klap open in een zacht universum vol geluid. Ik ervaar diepe rust. Ik denk aan de woorden van Hans Knibbe, die het boeddhisme op een kunstige manier sappig en levendig maakt:

“Ontspan in vertrouwen, voel straling en wees extatisch. Word dronken van nectar, orgastisch van lust, overstromend van liefde”.

Het zachte zijdekatoen op mijn huid voelt licht en warm. De muziek omhult mij als een wollig deken. Ik zink weg, zalig moe in dromenland…

Mijn leraar zal het me wel niet kwalijk nemen dat ik zijn spirituele instructies integreer in huis-, tuin- en slaapkamergeluk. Een mens moet ergens beginnen en het werkt! Al zal wel meespelen dat ik al jaren mediteer. s’ Anderendaags lees ik dat de Schotse groep Mogwai, hogepriesters van de Indie sound – een soort postrock – het festival gewaagd maar succesvol afsloot. Gewaagd in de zin van redelijk onbekend en contemplatief voor een rockfestival als Cactus…

Het klopt dus: als je alle afweer loslaat, dan komen onverwachte dingen op je pad. Leuk of niet leuk, maar in elk geval anders dan verwacht. Alsof je uit je strakke plattegrond, uit je knorrige denken wordt losgerukt. Alsof je in een 3D movie stapt, in een panoramisch veld vol beleving, mysterie en plezier. Tussen haakjes: mis de 3D film over Pina Bausch niet op 5 december in het Concertgebouw – ‘t is wondermooi.

Dat stretchen van je geest, welja, dat is nu net wat er gebeurt als je mediteert: eerst in de gaten krijgen dat je in een smalle cocon ligt te grommen en te kniezen, verkrampt, met de mondhoeken naar omlaag, – en dan geef je jezelf een zetje, al heb ik meestal wel een leeuwenbrul nodig (in het boeddhisme spreken ze van de krijgershouding), om het nieuwe, sprankelende en altijd veranderende te verwelkomen. Kunstenaars kunnen dat makkelijker en hebben uit zichzelf genoeg gekte en losheid om te transformeren, fantaseren en onbevangen te kijken. Al zitten er uiteraard kniezers tussen en ik ken er ook die een pilletje of een glaasje ‘spirit’ nodig hebben. 
De schilder Anton Karssen geeft het goede voorbeeld als hij zegt ‘Je kunt de wind niet veranderen, maar wel de stand van de zeilen’. Ik hoop nu maar dat hij geen alcoholprobleem heeft. Zijn filosofie is alvast beter dan zijn schilderijen…

Vergeet niet alleen je geest, maar ook je lichaam te stretchen. Dat is hetzelfde. Mijn Thaise leraar in Chiang Mai zei te pas en te onpas “same, same, but different”. Tenminste, wij snapten niet altijd wat hij bedoelde. Wist je dat dit de naam is van een Thais restaurant in Kortrijk en de titel van een Aziatische liefdesfilm? Enfin, het zal wel met het ying-yang principe te maken hebben. Anders maar toch gelijk, in de zin van onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zoals hoofd en lichaam.

Ik zeg weleens dat mensen hun auto beter onderhouden dan hun lichaam. Je gaat al je hele leven met je lichaam naar bed, waarom zou je het niet liefhebben? Je sluit er beter vriendschap mee door het af en toe te laten kneden, stretchen en masseren.

“Doet dat dan geen pijn, zo’n Thaise massage?” vragen mensen mij wel eens. Ik moet bekennen dat het er in Thailand vaak hard aan toe gaat. Maar onder mijn handen word je zacht als boter en soepel als een korengalm.

Over pijn gesproken. Enige tijd geleden las ik in een interview iets moois van Bryan Ferry:

“Als je in pijn schoonheid kan leggen en horen, dan is alles mogelijk in het leven”.

Met z’n 65 lentes nog altijd sexy en ook wijs geworden, zo te horen. Ik vergeef het mezelf nooit dat ik niet naar hem ben gaan luisteren én zien, in mijn achtertuin.

Dan maar zijn funky klassieker Let’s Stick Together op Youtube, als troost.
Geniet je mee?