Ik ben een oldtimer: traag en trots !
Als ik zie hoe jongere mensen sms’en, twitteren, taggen, chatten, skypen, deeplinken en compileren… dan voel ik mij een oldtimer. Net geen dinosaurus in digiland. Zoals Kurt Van Eeghem vandaag zei op Klara: ‘De knopjes houden niet van mij en ik ben er bang voor’. Veel 45-plussers halen het nooit meer in. Enige irritatie en woede zijn mij niet vreemd. Als ik na maandenlang zwoegen een programma eindelijk onder de knie heb, is er alweer een nieuwe toepassing, een sneller programma met veel meer mogelijkheden (lees: van voor af aan beginnen). Less is more geldt niet in computerland. Jongeren hoppen hip van nieuw naar nog nieuwer. Zelfs facebook verandert om de haverklap van sturing. Ze houden ons bezig. Ze houden ons aan de gang.
Hmm. Soms dagdroom ik mij een jonge knaap. De warmte van zijn bil tegen de mijne, samen turend naar het scherm. Verlegen maar trefzeker loodst hij mij naar de juiste toets, de verborgen code, het verloren wachtwoord, de nieuwste update van het beste programma. Mijn nieuwsbrieven floepen fluitend de deur uit, mijn licensie wordt verlengd, mijn bestanden gekopieerd en bewaard. Na twee keer zuchten is mijn adressenbestand bijgewerkt. Je hoort mij niet klagen !
Ik ben een oldtimer, traag en blinkend. Het dashboard is van notenhout, de zetels zijn van leer, zacht en belegen. Niets mis met de carrosserie. Zelfdragend en stevig genoeg om alle onderdelen feilloos te ondersteunen. Dat komt natuurlijk omdat ik elke dag beweeg en mediteer. Ik geef je alvast de eerste instructie mee:
‘Laat je optrekking los, je armen en schouders, je zelfbeeld en je ambities. Laat je dragen door de aarde en voel je stevig als een berg. Verbind je met een punt diep in de aarde en laat vervolgens stroming toe…’
Als je mijn wijze raad, en natuurlijk mijn cursussen volgt, dan word je wel niet geselecteerd voor de 24 uur van Le Mans, maar dan stromen toch langzaam maar zeker fans naar je toe om zich te spiegelen in je glans, om je tijdloze vormen te bewonderen en te genieten van je natuurlijke, rustige présence. Meer zelfs: ze worden vrienden voor het leven!
Dit is wat ik minister Vandeurzen ga vertellen op zijn online forum ter preventie van zelfdoding : http://www.gespforum.be/. Hij zal wel een knaapje hebben ingehuurd om alle knopjes te installeren op de huispagina. Ben benieuwd of het me lukt, zo zonder. Goed initiatief natuurlijk. Toch hoopvoller dan wat een parlementariër van Groen me onlangs zei. Dat welzijn geen prioriteit is in Vlaanderen. Dat je er niet kan mee scoren, geen snelle successen mee kan behalen. Dat is wat ik ga vertellen aan de minister: dat het vooral traag mag gaan, als hij zijn plan maar een stevige carrosserie geeft. Dat verdienen de drie zelfdoders per dag in Vlaanderen.
Nog even hoppen naar de kunst, want er is goed nieuws. Eén van de mooiste voorstellingen van de laatste jaren wordt wellicht opnieuw gespeeld in Theater aan Zee: “Ruhe”, met de zangers van het Collegium Vocale. Hou het in de gaten, het belooft een warme zomer te worden.
Ook charmant van Jan Goossens, de peletonleider van de linkse culturo’s, dat hij zijn boegeroep naar de Vlaams-nationalisten staakt en Bart De Wever uitnodigt naar de KVS om te genieten van “Weg” en een frisse pint nadien. Ik hoop dat Bart gaat, ‘t is een prachtige voorstelling. En dat hij zijn vrouw meebrengt. Siegfried kan wel eens op de kinderen passen. En dat ze veel discussiëren. En dat ze veel lachen ook, om elkaars grote gelijk.
Trees Dewever
PS. Langs deze weg wil ik al mijn ‘knaapjes’ van harte danken die mij, vrijwillig of bezoldigd, gedroomd of niet, de laatste jaren geloodst hebben door het complexe digitale landschap en mij prachtige brochures, foto’s, websites en nieuwsbrieven hebben gegeven. Zoals daar zijn: Frank, Maarten, Bert, Filiep, Wilfrieda, Nadine, Emanuel en Sandrina.